Аднойчы сустрэўшыся, яны ўжо ніколі не змаглі б разысціся
Вяртаючыся думкамі на 50 гадоў у мінулае, Дзмітрый Васільевіч Сухавараў з юнацкай радасцю, нібыта атрымаўшы ад каханай дзяўчыны згоду на вяселле, гаворыць:
— Вось тады і злавіў я рыбку, папалася птушачка. Забраў з Оршы і прывёз да сябе ў Шупені!
Ала Аляксееўна з несапраўднай, жартоўнай незадаволенасцю ў голасе пярэчыць:
— Не прывёз, а сама прыехала.
Відаць, што абодва, і муж, і жонка, за паўстагоддзя сумеснага жыцця не страцілі свежасць пачуццяў і да сённяшняга дня не перастаюць захапляцца адно адным і дзякаваць лёсу за тое, што дазволіў ім сустрэцца і застацца разам назаўсёды.
У маладыя гады Дзмітрый Васільевіч пабачыў свет (Карэлафінская Рэспубліка, Данбас), але ўсё ж знайшоў сябе, рэалізаваў сваё жыццёвае прызначэнне на радзіме. Пабудаваў хату, выгадаваў чатырох дзяцей, а пра пасаджаныя дрэвы і казаць няма чаго: дваццаць гадоў аддаў працы ў лясной гаспадарцы. Ала Аляксееўна родам з Сенненскага раёна. Да сустрэчы са сваім будучым мужам рабіла ў Оршы на льнокамбінаце. У Шупенях яе прафесійная дзейнасць складвалася па-рознаму: працавала і ў культуры (бібліятэка), і ў сельскай гаспадарцы.
Цяпер галоўныя што-дзённыя клопаты гэтай шчаслівай сямейнай пары круцяцца галоўным чынам вакол невялікай уласнай гаспадаркі. А ў вольны час можна ўспомніць мінулае, пачытаць (гаспадар з’яўляецца актыўным падпісчыкам розных выданняў), паразважаць аб жыцці.
— Вось скажыце, як вы лічыце, ёсць жыццё на пенсіі? Праўда, што з яе яно толькі пачынаецца? — з інтрыгай у голасе задае пытанне Дзмітрый Васільевіч. — А паглядзіце сюды, пачытайце вось гэта, — дастае з кішэні пінжака нейкі забаўляльны часопіс, знаходзіць патрэбную старонку, адкрывае.
Там аказваюцца анекдоты і жарты на тэму сямейнага жыцця. Паказаўшы тыя, што найбольш спадабаліся, Дзмітрый Васільевіч, не пакідаючы гарэзлівага, жартаўлівага тону, закранае ўжо сур’ёзную, філасофскую тэму:
— Мы пражылі разам 50 гадоў, і ніколі я не разумеў слова “развод”. Ні ў маладыя гады, ні цяпер: не любіў яго, не разумеў і проста не ўяўляю, як гэта ў некаторых такое атрымліваецца — жаніцца, а пасля разводзіцца. Я б так не змог.
У тым, што не змог бы, няма нічога дзіўнага і незвычайнага. Не змог бы, бо і патрэбы такой не ўзнікае, калі сустракаюцца два блізкія чалавекі, пра якіх часам кажуць, што яны проста створаныя адзін для другога. Да таго ж і адносіны да жыцця ў прадстаўнікоў тых пакаленняў былі іншыя, больш свядомыя, адказныя. Нездарма і дэмаграфічная сітуацыя ў краіне тады, нягледзячы на перажытую вайну, развівалася зусім па-іншаму. Словам, залатыя юбіляры ва ўсім застаюцца станоўчым прыкладам для сваіх нашчадкаў.
С. АБРАМОВІЧ.
Аднойчы сустрэўшыся, яны ўжо ніколі не змаглі б разысціся,
