Няўжо аўтамабілісты асуджаныя вечна “пераплываць” праз лужыну?
Чаму гэты аўтамабіль (на здымку) раптам панесла на сустрэчную паласу? Здагадацца няцяжка: там лужына не такая глыбокая, ёсць нават вузенькая палоска голага асфальту, вось вадзіцель і вырашыў, што так будзе больш бяспечна (бо хто ведае, што там пад вадой — якая ямка ці камень?). Хаця на самай справе, пазбягаючы адной небяспекі, ён стварае іншую: дарога ідзе на пад’ём, і няма гарантыі, што адтуль не выскачыць на вялікай хуткасці сустрэчная машына.
Талачынскія аўтамабілісты, несумненна, адразу пазналі гэтае месца — упа-дзіна на дарозе Талачын — Круглае пад чыгуначным мостам. Дарэчы, падчас дажджу лужына тут стаіць значна шырэйшая і глыбейшая, чым на фота-здымку, і тады яе ніяк не аб’едзеш, а калі б узнікла неабходнасць адчыніць дзверы (напрыклад, матор заглох і не заводзіцца), то і вады ў салон зачарпнуў бы.
Відавочна, што ўпадзіна зроблена тут знарок, каб забяспечыць праезд пад мостам транспартных сродкаў з вялікай вышынёй. Хто і калі прыняў такое рашэнне, вырашыў адну праблему, стварыўшы на тым самым месцы другую, высветліць было б цяжка, спатрэбілася б праводзіць невялікае гістарычнае да-следаванне мясцовага маштабу. Ды і цікавіць нас у першую чаргу іншае пытанне — ці можна неяк выправіць становішча, пазбавіцца ад гэтага возера пад мостам? З просьбай даць кампетэнтны каментарый мы звярнуліся да Зайкова В. Д., начальніка ДЭУ-38 (г. Сянно), якое займаецца абслугоўваннем гэтай дарогі.
— Калі мы прымалі яе на абслугоўванне, у 2000 годзе, яма тут ужо была, — расказаў Васіль Дзмітрыевіч. — Праблема нам вядомая, гэта наш пастаянны галаўны боль. І як яе вырашыць, я не ведаю, падняць дарожнае палатно нельга, вышыня праезду зменшыцца, забяспечыць сцёк вады таксама нельга, тут нізіна.
— Дык што ж рабіць? — спыталі мы, не верачы, што ўсё так безнадзейна.
Субяседнік не стаў цешыць нас ілюзіямі, падманнымі спадзяваннямі:
— Даводзіцца прызнаць, што зрабіць тут практычна нічога немагчыма.
А ўсё ж не верыцца. Так, толькі сіламі дарожнікаў сапраўды нічога не зробіш, няма ў іх распараджэнні кадраў, якія маглі б распрацаваць нейкі спецыфічны, нестандартны праект, няма тэхнікі, з дапамогай якой гэты праект можна было б рэалізаваць. Але, можа, варта прыцягнуць да вырашэння праблемы іншыя ведамствы, абмеркаваць яе разам з якімі-небудзь будаўнічымі арганізацыямі, жыллёва-камунальнай службай, меліярацыяй? Што перашка-джае, напрыклад, размясціць пад зямлёй вялізны рэзервуар для збору вады з гэтага праклятага месца і пасля адпампоўваць яе? Зусім недалёка ад моста знаходзіцца каналізацыйная помпавая станцыя, якая гоніць сцёкі на гарадскія ачышчальныя збудаванні, — магчыма, і яе можна было б тут неяк задзейнічаць. Зразумела, усё гэта фантазіі і разважанні дылетанта, неспецыяліста, але няхай спецыя-лісты, кампетэнтныя службовыя асобы прапануюць свае больш рэалістычныя і, галоўнае, эфектыўныя варыянты — каб праблема ўсё ж такі рашалася, а не псавала нам па-ранейшаму жыццё і не заставалася ў нашай свядомасці як вечная і непераадольная.
С. АБРАМОВІЧ.