“Аншлаг даўжынёй у жыццё”
Пад такой назвай здымаецца кінастужка пра дзейнасць народнага драматычнага тэатра пры гарадскім Доме культуры. Фільм будзе ўяўляць сабой мазаіку са спектакляў мінулага і сучаснага рэпертуара. У аснову фільма пакладзена гісторыя тэатра за 20 гадоў.
На старонках раённай газеты вы ўжо мелі магчымасць пазнаёміцца з яго кіраўнікамі, першымі крокамі на сцэне, рэпертуарам. Трэба адзначыць, дзейнасць народнага тэатра прадаўжае карыстацца вялікай папулярнасцю сярод жыхароў нашага горада і раёна.
Больш за 35 год кіруе тэатрам Святлана Мікалаеўна Васільева. Знаходзячыся на заслужаным адпачынку, яна прадаўжае справу тэатра, папаўняе рэпертуар новымі п’есамі.
Разам з артыстамі-ветэранамі паспяхова знаходзяць сваё месца на сцэне і маладыя таленавітыя ўдзельнікі, якія ўпершыню паспрабавалі сябе ў акцёрскім майстэрстве. У звычайным жыцці хтосьці з іх працуе ў школе мастацтваў, у гарадскім Доме культуры, настаўнікам. Ёсць таксама і супрацоўнікі службы аховы.
Самадзейныя артысты аб’яднаныя адной мэтай — зацікавіць гледача, данесці да яго прыгажосць пачуццяў, выкрыць чалавечыя заганы. З кожным спектаклем яны пражываюць яшчэ адно жыццё — жыццё свайго героя.
Нядаўна адбылася прэм’ера чарговага спектакля па матывах апавяданняў М. Шолахава “Бабий бунт”. Пасля прэм’еры мы папрасілі артыстаў падзяліцца думкамі пра ролю тэатра ў іх жыцці. Вось што расказалі некаторыя з іх.
Сяргей Берастаў, настаўнік музыкі раённай дзіцячай школы мастацтваў: — У тэатры больш за дзесяць гадоў. Дэбют адбыўся ў спектаклі А. Макаёнка “Мудрамер”. Вельмі ўдзячны Святлане Мікалаеўне — яна навучыла мяне гаварыць па-беларуску. У нашым калектыве сабраліся цікавыя людзі, з імі прыемна працаваць на сцэне.
Таццяна Жаўняровіч, малады спецыяліст ГДК: — Вучылася на рэжысёра, працаваць прыехала ў Талачын. Калі даведалася, што ў Доме культуры працуе народны тэатр, адразу прыйшла ў яго кале-ктыў. З цікавасцю назіраю, як выконваюць ролі людзі старэйшага пакалення, многаму вучуся ў іх. Вельмі добра, што ёсць у нас такі тэатр, які сабраў сапраўд-ных энтузіястаў гэтае справы.
Наталля Мікульчык, педагог-арганізатар СШ №2: — Мая акцёрская дзейнасць пачалася больш за дзесяць гадоў таму са спектакля “Султан Брунея”. Асабліва запамінальным для мяне стаў спектакль па п’есе А. Дударава “Вечар”. Бывае цяжка вы-краіць час прыйсці на рэпетыцыю, але ногі самі ідуць у Дом культуры. Падабаецца пераўвасабляцца на сцэне. Хочацца сыграць ролю так, каб крануць, абудзіць пачуцці гледача.
Аксана Шаршун, намеснік дырэктара гарадскога Дома культуры: — У тэатры я навічок. У новым спектаклі выконваю ролю Настассі, бунтаўшчыцы з хутара. Гэта мая першая сцэнічная работа. Роля падабаецца яркасцю, непаўторнасцю характара.
Уладзімір Чаплянок, кіраўнік народнай паэтычнай гасцёўні “Друць”: — Апошнія тры гады з’яўляюся актыўным удзельнікам нашага тэатра. У свой час закончыў рэжысёрскае аддзяленне Віцебскага культпрасветвучылішча, таму тэатральная дзейнасць не была для мяне нечым новым. На маім рахунку пакуль роляў нямнога, але ўсе запамінальныя. Напрыклад, палкоўнік у спектаклі “Не пакідай мяне”, які адпраўляе на важнае і разам з тым небяспечнае заданне дзяўчат. Герой вымушаны быў скрываць свае пачуцці, нават даведаўшыся пра гібель сына. Святлана Васільеўна добра бачыць кожны вобраз, дапамагае ў яго раскрыцці. Адзін раз сыграўшы ў тэатры, хочацца прыходзіць сюды зноў і зноў. Мару стварыць які-небудзь камічны вобраз.
А. СЕРАДА.
