Мы і сям’я: дзеці свету белага не бачаць з-за працы бацькоў
Уборка завяршылася, але да асобных момантаў жыцця ў гэты перыяд хочацца вярнуцца. Успамінаецца, як уручаліся падарункі за рэкордныя намалоты, гучалі добрыя пажаданні, падзякі, жарты — і зноў працягвалася праца.
Падчас адной з такіх прыемных паездак нечакана давялося пачуць адно зусім не святочна-аптымістычнае выказванне:
— Мы вось з вамі хвалімся намалотамі ды зарплатамі механізатараў, радуемся дасягненням, а пра тое, коштам якіх ахвяраў усё гэта нам даецца, маўчым. Пашам ад цёмнага да цёмнага, і нам здаецца, што так і павінна быць, не задумваемся аб доўгатэрміновых перспектывах, не разумеем, што сваіх дзяцей робім заложнікамі гэтай нашай бясконцай працы. Дзе бывалі нашы дзеці, што бачылі? Яны ж святлафора баяцца! Звазілі мы іх хоць раз за год у цырк ці ў тэатр? Не, мама доіць, тата жне, а зімою дзень кароткі, вось і ўся размова. І каго мы так вырасцім, якую дарогу ў будучыню адкрыем малодшаму пакаленню? Страшна падумаць.
Меркаванне не выклікала ні ў каго рашучых, абгрунтаваных, упэўненых пярэчанняў, хутчэй наадварот — згоду. Праўда, у гэтым кантэксце не зусім арганічна выглядае наступны эпізод — зноў жа з віншавальных візітаў да перадавікоў. На палях “Надзёжына” памочнікам камбайнера-тысячніка працаваў малады чалавек з Абольцаў, які сёлета закончыў у сваёй глыбінцы школу і паступіў у Мінск на інжынера-праграміста. Так што, можа, дарэмная занепакоенасць лёсам сельскіх дзяцей, талент праб’е сабе дарогу? Хаця, з другога боку, па-сапраўднаму яркіх талентаў адзінкі, яны, спадзяюся, сапраўды праб’юцца і акажуцца запатрабаванымі, а вось вялікія масы насельніцтва — не зоркі, а проста добрыя, разумныя, сумленныя людзі — на самай справе рызыкуюць быць пазбаўленымі магчымасці рэалізаваць свой жыццёвы патэнцыял, могуць аказацца адарванымі ад паўнацэннага, усебакова насычанага жыцця.
Баюся, што далейшыя разважанні на гэтую тэму ператварыліся б у бясконцы ланцужок аргументаў за і супраць. Магу толькі з упэўненасцю сказаць, што ўсё ж такі арганізоўваць для дзяцей розныя культурна-забаўляльныя паездкі трэба, і не раз на год. Незабыўныя ўражанні ад гэтых сямейных мерапрыемстваў застануцца надоўга і будуць пастаянна нагадваць дзецям, што бацькі любяць іх і клапоцяцца аб іх, нягледзячы на сваю беспрасветную занятасць.
Сяргей АБРАМОВІЧ.
