Дзе вада павінна быць, там яна і ёсць
Дапамажыце, калі ласка, адгукніцеся на наш крык душы, іначай мы, пажылыя людзі (аднаму 75 гадоў, другому 73), застанёмся зімою без вады. Калі на ферме не напоўніць вадакачку да самага верху 2 разы на дзень, то да нашай калонкі вада не дойдзе, і зімою яна замерзне. Работніца, якая ўключае вадакачку, робіць гэта толькі 1 раз на дзень, не пагадзілася напаўняць 2 разы нават пасля таго, як яе папрасіла загадчыца фермы.
Ліст такога зместу прыйшоў у рэдакцыю на мінулым тыдні з адной вёскі, называць якую не будзем па той прычыне, што ёсць у гэтым пасланні некаторыя неадназначныя моманты. Па-першае, калі работніца фермы не паслухалася нават загадчыцы, то звяртацца трэба было б да дырэктара гаспадаркі, і аўтар ліста не мог гэтага не ведаць, акуратны почырк і малая колькасць памылак сведчаць аб тым, што пісаў чалавек талковы, разумны. Па-другое, амаль палова ліста прысвечана характарыстыцы жанчыны, якая ўключае вадакачку, і ў гэтай характарыстыцы выразна заўважаецца асабістая непрыязнасць. Немясцовая, калісьці прыехала з мужам і пасялілася тут, пасля смерці мужа стала гаспадыняю ўсяму — падобныя выказванні красамоўна сведчаць, што аўтару ліста гэтая асоба не вельмі сімпатычная, і толькі ў ёй аўтар бачыць прычыну сваёй праблемы.
А прычына на самай справе зусім іншая. У дзень атрымання ліста, прыкладна ў 14.00, мы звязаліся па тэлефоне з кіраўніком гаспадаркі, апісалі сітуацыю. Назаўтра патэлефанавалі зноў і даведаліся, што ўжо ў 16.00 таго ж дня сітуацыя была вывучана з выездам на месца. Аказваецца, калонка, пра якую ідзе гаворка, устаноўлена грамадзянамі самастойна і без узгаднення з прадпрыемствам (прасцей кажучы — самавольна), пры гэтым для ўрэзкі ў водаправод выкарыстана труба меншага дыяметра, таму заканамерна, што часам і вада не даходзіць, і замярзанне пры нізкіх тэмпературах не выключана. Дарэчы, вадою з калонак жыхары вёскі карыстаюцца бясплатна.
— На ферме і ва ўсіх калонках, устаноўленых у адпаведнасці з праектам, вада ёсць заўсёды, бліжэйшая з іх для гэтых жыхароў знаходзіцца метраў за 150, — паведаміў кіраўнік гаспадаркі, — таму два разы напаўняць вежу мы не бу-дзем, у гэтым няма неабходнасці.
Сапраўды, траціць электраэнергію і падвяргаць абсталяванне лішнім нагрузкам, напампоўваючы тоны вады дзеля адной сумніўнай калонкі, існаванне якой увогуле не прадугледжана, было б недапушчальным марнатраўствам. Канечне, зімою, калі на дварэ снег па калена або галалёд, нават нейкіх сто метраў прайсці з вядром вады будзе няпроста, асабліва пажылому чалавеку. Але ўсё ж як ні круці, праблема гэтая не сусветнага і нават не раённага маштабу, вырашыць яе можна прама на месцы. Родныя, якія прыязджаюць праведаць, суседзі, якія заўсёды побач, старэйшына вёскі, работнікі мясцовага прадпрыемства, сельвыканкам — пры такой колькасці людзей і ведамстваў знойдзецца каму і сцежку расчысціць, і вядро прынесці.
Сяргей АБРАМОВІЧ.
Серега Абрамович живет скорее всего в городе.Вода из под крана в квартире.На примере этих стариков ясно почему молодежь уехала в города.