У Талачыне ўкраінцы асвоіліся лёгка. А ці надоўга — залежыць ужо не ад іх
Міхаіл Валошын родам з Луганскай вобласці. Яго родны горад Стаханаў — з ліку тых населеных пунктаў, якія ў сувязі з баявымі дзеяннямі апынуліся ў складанай эканамічнай сітуацыі, а да таго ж у любы момант могуць стаць месцам узброенага супрацьстаяння, і таму Міхаіл разам з сям’ёй выехаў у Беларусь. Пасяліліся і ўладкаваліся на працу пакуль што ў Талачыне.
— У нас тут ёсць знаёмыя, сябры маёй цешчы яшчэ з савецкіх часоў. Мы звяза-ліся з імі па скайпе, усё абмеркавалі, дамовіліся аб пераездзе, — расказвае наш субяседнік. — Першы час жылі ў іх, пасля знялі кватэру. Дабіраліся на аўтобусе ад Стаханава да Масквы, пасля з Масквы да Талачына па чыгунцы. Узялі з сабою, зразумела, самае неабходнае, у Стаханаве за нашым жыллём прыглядваюць родныя, там засталіся дзве мае сястры, якія не маглі пераехаць па фінансавых прычынах, і цесць з цешчаю. Яны пенсіянеры, ім і ехаць было б цяжэй, і тут уладкавацца. Мы з жонкаю працу знайшлі, а пажылым людзям што рабіць?
Працуе Міхаіл майстрам па рамонце абутку ў КБА (гэтым жа займаўся і на радзіме), жонка — аператарам на элеватары. Старэйшы сын (14 гадоў) ходзіць у школу, малодшы, 4-гадовы, наведвае дзіцячы сад. З роднымі сям’я рэгулярна звязваецца па скайпе.
— Калі ўсё ў нас стабілізуецца, вернемся дадому, — дзеліцца Міхаіл сваімі планамі і жаданнямі, — а калі зацягнецца надоўга, то давядзецца і ў Беларусі асвойвацца больш грунтоўна. Магчыма, у які-небудзь буйнейшы горад пераязджаць у пошуку большых заробкаў. Канечне, спа-дзяёмся на лепшае, хочацца вярнуцца…
У Беларусі, з удзячнасцю паведаміў Міхаіл, сустрэлі іх добра, аднесліся ўважліва і з разуменнем, адаптавацца да новага месца было няцяжка:
— Клімат тут падобны да нашага, толькі больш вільготны і з-за гэтага, напэўна, больш адчуваецца холад. Цэны ў крамах практычна тыя самыя, толькі, здаецца, больш высокія на свініну і курыныя вырабы. І яшчэ нам пакуль што непрывычна арыентавацца ў грашах: усе сумы пераводзім у долары, а долары ў грыўны, каб атрымаць больш яскравае ўяўленне аб кошце тавараў.
Добра, што асвоіцца на новым месцы гэтай сям’і ўдалося без асаблівых цяжкасцей. Дапамаглі сябры, дапамаглі і самі сабе — тым, што ўмеюць і хочуць працаваць, такіх людзей усюды прымуць ахвотна. Наколькі ж яны ў нас затрымаюцца, пакажа час, гэта ўжо залежыць не ад іх.
Сяргей АБРАМОВІЧ.
хай Бог беражэ гэтых добрых людзей. Міра і дабрабыту нашым братам украінцам!