Сагравае сэрца родная зямля
У цёплы восеньскі дзень мы вырашылі наведаць далёкія вёскі Воўкавіцкага сельскага Савета. Маёй спадарожніцай і гідам стала Таісія Емяльянаўна Дамброўская, старэйшына вёсак Мар’янполле, Гарэлікі, Лагаўшчына і іншых. За акном аўтамабіля мільгалі яркія карціны залатой восені, міжволі ў памяці ўзніклі вядомыя Коласаўскія радкі: “На ніцях белай павуціны прывозяць восень павучкі…”.
Пачуццё замілаванасці да прыгажосці роднай прыроды крыху псавала дарога. Калісьці пакладзены асфальт з цягам часу стаў разбіты, і гэта перашкаджала руху. І яшчэ адна акалічнасць звярнула на сябе ўвагу — ніводная наведаная намі вёска не пазначана ўказальнікам. Праўда, кіраўніцтва ДРБУ №147 запэўніла, што ў хуткім часе тут з’явяцца шыльды з назвамі вёсак.
СЛАЎНЫЯ ІМЁНЫ ЗЕМЛЯКОЎ
Нельга не адзначыць, што тутэйшыя мясціны багатыя на знакамітых людзей. Напрыклад, Яўген Іванавіч Клімчанка, Герой Сацыялістычнай Працы, перадавік трактарабудавання, нарадзіўся ў вёсцы Лагаўшчына. Закончыў Вышэйшую дыпламатычную школу СССР і працаваў у Міністэрстве замежных спраў Леанід Сяргеевіч Сарвіра. Родам з вёскі Поўсціхава член Саюза пісьменнікаў Беларусі, журналіст і паэт Азар Асланавіч Мехціеў. У вёсцы Любанічы рос Георгій Пятровіч Кандрацьеў, вядомы футбаліст.
Гэта ж вёска з’яўляецца радзімай і братоў Карніловічаў. Эдуард Аляксандравіч — кандыдат гістарычных навук, журналіст, гісторык, палітолаг. Да слова, вучоны падтрымлівае цесную ўзаемасувязь з нашай рэдакцыяй, дасылае цікавыя матэрыялы па краязнаўстве. Рыгор Аляксандравіч таксама прысвяціў сваё жыццё навуцы, ён кандыдат філасофскіх навук, журналіст.
Пакуль ехалі, Таісія Емяльянаўна коратка расказала пра сябе. Нарадзілася ў вайну, па расказах бацькоў ведае, як цяжка было выжываць і падымаць дзяцей на ногі ў гады ліхалецця і ў пасляваенны час. Усё жыццё яе прайшло ў Варанцэвічах, працавала ў калгасе. Пятнаццаць гадоў рабіла санітаркай у Варанцэвіцкай амбулаторыі. У калгаснай сталовай гатавала абеды для механізатараў і яшчэ дзесяць гадоў працавала лабаранткай на ферме. Цяпер на заслужаным адпачынку, але вядзе актыўны лад жыцця, цікавіцца праблемамі вёскі, імкнецца дапамагчы ў іх вырашэнні.
НЕ ПАКІНУЎ СВАЮ ХАТУ
Можна толькі здагадвацца, што Мар’янполле ў мінулым было вялікай вёскай. З цягам часу яна ператварылася ў хутар з адзіным жыхаром Сяргеем Яўгенавічам Баравіцкім. Многія сем’і пакінулі хаты, выехалі ў іншыя населеныя пункты або ў горад. Сяліба Баравіцкага прыцягвае позірк дагледжанасцю, абжытасцю. Сяргей Яўгенавіч стараецца падтрымліваць хату ў парадку, рамантуе плот, аднаўляе старыя пабудовы ў двары.
Засеяць і прыбраць агарод дапамагаюць родныя. Працуе жыхар Мар’янполля ў сельгаспрадпрыемстве “Камсамольская праўда”. З усмешкай заўважыў, што не адчувае сябе адзінокім, а з людзьмі можна пагаварыць на працы.
НА БАЦЬКОЎСКАЙ ЗЯМЛІ
Пра наяўнасць жыхароў у вёсцы Гарэлікі мы здагадаліся па гурце коз. Як высветлілася, гаспадаром іх з’яўляецца Міхаіл Андрэевіч Бабакоў. Служыў ён у органах унутраных спраў у Мінску. З гарадской мітусні яго заўсёды цягнула ў вясковую цішыню. Пяць гадоў таму выйшаў на пенсію, вырашыў вярнуцца на радзіму.
Агледзеўшы гаспадарскім вокам бацькоўскі дом, прыняў рашэнне асесці тут. Набыў каня, купіў коз, развёў курэй, іншую жыўнасць. У Мінску ёсць добраўпарадкаваная кватэра, сям’я. Жонка прыязджае на выхадныя, наведваюць дзеці. Міхаіл Андрэевіч частуе іх свежымі яйкамі, малаком, звычайнымі сялянскімі стравамі. Пытаюся, як жывецца аднаму ў такой глушы.
— Паглядзіце, якая прыгажосць вакол, — адказаў Міхаіл Андрэевіч. — Лес недалёка, люблю хадзіць у грыбы, збіраць ягады. Паветра чыстае, не параўнаць з горадам. Сумаваць часу няма, трэба даглядаць жывёлу. Ды яшчэ пачаў будаваць новую лазню. Два разы на тыдзень прыязджае аўтамагазін, можна купіць усё неабходнае.
ЛЕТАМ ВЁСКА АЖЫВАЕ
Гарадскіх жыхароў прывабліваюць грыбныя і ягадныя мясціны вакол вёскі Лагаўшчына. Некаторыя дачнікі жывуць тут усё лета, хтосьці прыязджае у водпуск або на выхадныя. Валянціна Ягораўна і Антон Міхайлавіч Самсонавы (на здымку) — карэнныя яе жыхары. Няспешна працякае жыццё пажылых людзей. Больш цяжкую работу па гаспадарцы дапамагаюць выконваць сыны. Усё астатняе гаспадар робіць сам.
Антон Міхайлавіч трыццаць тры гады адпрацаваў у калгасе механізатарам, пяць гадоў лесніком. Валянціна Ягораўна рабіла на ферме даяркай. Неяк адзін з сыноў прапанаваў бацькам пераехаць да яго. Крыху пажыўшы ў горадзе, засумавалі па сваёй хаце, зямлі і вярнуліся дадому. Якраз каля іх дома спыняецца аўталаўка. Самсонавы выказалі падзяку прадаўцу аўталаўкі Алесі Хмель за добрае абслугоўванне, уважлівыя адносіны да пакупнікоў.
Алена СЕРАДА.
Сагравае сэрца родная зямля,
