Настаўніца Ірына Агеенка абуджае ў сваіх выхаванцаў жаданне вучыцца
Першае верасня 1982 года… Разам з іншымі першакласнікамі Ірына з вялікім букетам, у новай школьнай форме, па-дзіцячы ўсхвалявана чытае верш пра школу. На ўроках зачаравана ўслухоўваецца ў прыемны голас першай настаўніцы Людмілы Міхайлаўны Дулевіч, імкнецца не прапусціць ніводнага сказанага ёю слова. Напэўна, у той час у вучаніцы і з’явілася жаданне стаць падобнай на яе — добрай, сціплай, шчырай.
Ірыне пашанцавала ў Азерацкай базавай школе на выдатных, мудрых педагогаў — В. В. Рыбачонак, У. А. Вераб’ёва, Т. І. Казлоўскую, А. М. Перапечкіну. Любоў да роднай мовы, разуменне літаратуры абудзіў у яе душы настаўнік У. М. Панушкін. Ён размаўляў толькі па-беларуску, і яго стрыманае слова заўсёды гучала. З цеплынёй і ўдзячнасцю ўспамінае яна класнага кіраўніка Л. П. Каленціёнак, якая была з вучнямі ва ўсіх іх справах.
Пачала педагагічную дзейнасць Ірына Іванаўна Агеенка ў сярэдняй школе №1 г. Талачына спачатку педагогам-арганізатарам, потым настаўніцай беларускай мовы і літаратуры. З цеплынёй і ўсхваляванасцю ўспамінае свае першыя крокі на настаўніцкім шляху. Парады і жыццёвыя ўрокі намесніка дырэктара па выхаваўчай рабоце А. Ю. Ерманок з ёю і зараз.
Парог роднай Азерацкай школы ў якасці педагога Ірына Іванаўна Агеенка пераступіла ў 1999 годзе. Усё тут засталося родным і знаёмым. Сімвалічным падалося тое, што кабінет беларускай мовы і літаратуры размясціўся ў яе класе.
У дружнай сям’і педагогаў яна знайшла сяброўскую падтрымку, сустрэла па-мацярынску цёплыя адносіны. Асабліва каштоўнымі былі і ёсць метадычныя рэкамендацыі дырэктара школы Аляксандры Мікалаеўны Перапечкінай. Шмат чаму яна навучылася ў старэйшых калег — М. І. Анішчук, В. І. Пятніцы, Т. В. Прускай, якія шчодра дзяліліся сваім багатым педагагічным вопытам.
Урокі мовы і літаратуры Ірына Іванаўна стараецца будаваць так, каб вучыць дзяцей думаць, разважаць, абуджаць у іх жаданне вучыцца. З’яўляецца класным кіраўніком у шостым класе. “З самага нараджэння, — тлумачыць яна дзецям, — вы становіцеся грамадзянамі Рэспублікі Беларусь, павінны любіць, шанаваць і сваёй будучай працай умацоўваць яе незалежнасць”.
Адной з важнейшых задач педагог лічыць прывіццё цікавасці да роднай мовы. На думку Ірыны Іванаўны, настаўнік не павінен даваць гатовыя веды. Неабходна паказаць шлях да іх, вучыць даследаваць, аналізаваць. Толькі ў выніку ўпартай працы над сабой, перакананая настаўніца, можна дабіцца ў жыцці пастаўленай мэты. У будучым ёй хочацца бачыць сваіх вучняў сумленнымі людзьмі, працаўнікамі, добрымі бацькамі.
Такія ж чалавечыя якасці Ірына Іванаўна выхоўвае і ў сваіх дзецях. З мужам Віталіем Анатольевічам душа ў душу яны пражылі дваццаць два гады. Ён падтрымлівае яе ў любых пачынаннях, з разуменнем адносіцца да складанасцей педагагічнай дзейнасці.
Двое сыноў радуюць бацькоў поспехамі. Старэйшы, Максім, выдатнік, вучыцца на чацвёртым курсе Беларускага дзяржаўнага тэхналагічнага ўніверсітэта. Малодшы, Слава, — вучань шостага класа, марыць стаць архітэктарам, пабудаваць новы горад. З малых гадоў захапляецца маляваннем, займаецца ў Талачынскай дзіцячай школе мастацтваў на аддзяленні выяўленчага мастацтва.
Сваё жыццёвае крэда настаўніца акрэсліла словамі Анатоля Вярцінскага:
Жыццё даецца, каб жыццё тварыць.
Каб светла-залатую яго ніць
Віць і далей надзеяй, справай дзейнай
І словам, што ад справы неаддзельна…
Алена СЕРАДА.
Настаўніца Ірына Агеенка абуджае ў сваіх выхаванцаў жаданне вучыцца,
