Працоўныя заслугі: талачынец Леанід Зулеў прысвяціў лесу тры дзясяткі гадоў
Леанід Зулеў жыве на вуліцы Лясной, працуе разам з жонкаю ў лясгасе, і адно з яго захапленняў таксама звязана з лесам — паляванне. На сваёй цяперашняй працы ён ужо больш за 30 гадоў, з 1984-га.
Дасягнуўшы ўзросту выхаду на пенсію, адчуў, што пакінуць любімую справу не зможа, і таму працягвае весці прывычны лад жыцця: кожную раніцу — на разнарадку, пасля за руль і да вечара курсіруе паміж лесам і чыгункаю. Аўтамабіль у яго даволі новы, трохгадовы МАЗ, раней даводзілася кіраваць яшчэ “Уралам” і ГАЗам-66.
— Кім вы адчуваеце сябе ў першую чаргу — шафёрам ці работнікам лясной гаспадаркі? Атрымліваеце задавальненне ад кіравання аўтамабілем ці ад усведамлення таго, што робіце ўклад у функцыянаванне і развіццё лесагаспадарчай галіны? — пацікавіліся мы, сустрэўшыся з Леанідам Міхайлавічам пасля таго, як стала вядома аб узнагароджанні яго высокаю дзяржаўнаю ўзнагародаю — медалём “За працоўныя заслугі”.
На імгненне задумаўшыся, субяседнік адказаў:
— Зразумела, я ў першую чаргу работнік лясной гаспадаркі. Да прыходу ў гэтую сферу працаваў, пасля вяртання з арміі, вадзіцелем на іншым прадпрыемстве. Цяпер жа, прысвяціўшы такую частку жыцця лесу, успрымаю сябе перш за ўсё ўдзельнікам маштабнага працэсу па яго доглядзе, памнажэнні і рацыянальным выкарыстанні.
— Напэўна, сваю ролю ў гэтым працэсе вы ўжо выконваеце гуляючы, без напружання, за тры дзесяцігоддзі ўсе дзеянні даведзены да аўтаматызму, і ўсе нюансы вывучаны да драбніц?
— Не магу з гэтым пагадзіцца. З гадамі прыйшоў вопыт, але ў той жа час павялічылася нагрузка, вырасла адказнасць. У даўнія часы мы працавалі не ў такім напружаным рытме, зрабіў, не спяшаючыся, некалькі рэйсаў, і працоўны дзень закончыўся. Цяпер так не атрымаецца. Зараз вось вывозім ветравал, і трэба спяшацца: калі драўніна пераляжыць, то страціць свае якасці.
Дзяржаўнаю ўзнагародаю Леанід Зулеў адзначаны ўпершыню, да гэтага на працягу ўсяго свайго стажу атрымліваў Ганаровыя граматы і іншыя заахвочванні і, не думаючы аб лаўрах, працаваў. Працаваў, кажучы словамі з фармуліроўкі Указа Прэзідэнта “Аб узнагароджанні”, шматгадова, плённа, дасягаючы высокіх вытворчых паказчыкаў. Пры гэтым, нягледзячы на такую адданасць працы, не заставалася без увагі і сям’я, удавалася знаходзіць час на асабістае жыццё, любімыя заняткі (акрамя палявання, гэта ў першую чаргу яшчэ і рыбалка), выгадаваў дзвюх дачок, цяпер яны ўжо самастойныя людзі з вышэйшаю адукацыяй.
Наперадзе няпросты для вывазу лесу перыяд: зіма — час непагоды і бездарожжа. Але да гэтых цяжкасцей не прывыкаць Леаніду Зулеву, і, не адступаючы перад стыхіяй, ён працягне памнажаць скарбонку сваіх працоўных дасягненняў.
Уладзімір МІХАЙЛАЎ.