Партрэт з Дошкі гонару: аболецкі механізатар Сяргей Жыдкін са школьнай парты — адразу на трактар
Здаецца, учора гэта было, як ён, выпускнік Аболецкай сярэдняй школы, ва ўрачыстай абстаноўцы атрымліваў атэстат сталасці, разам з ім і пасведчанне аб атрыманні спецыяльнасці механізатара прама ў сценах роднай школы, а ўжо працоўны стаж Сяргея Жыдкіна налічвае 35 год. Усё ў адной гаспадарцы — сельгаспрадпрыемстве “Абольцы”.
Хацелася, калі заканчваў у 1979 годзе школу, іншага — паступіць у інстытут ці тэхнікум, прадоўжыць вучобу. Яна насамрэч давалася хлопцу з вёскі Маргі лёгка, і ён мог марыць пра значна большае. Але прыйшлося Сяргею па сваім уласным жаданні падпарадкоўвацца абставінам і застацца ў вёсцы. Раптоўна і цяжка захварэў бацька, толькі што быў прызваны на службу ў армію малодшы брат, а яшчэ трое братоў і сястра былі далёка ад дому.
Быў перыяд расставання з домам, калі праз паўгода пасля заканчэння школы і працы ў калгасе яго прызвалі на тэрміновую службу ў арміі. Служыў у Германіі ў роце аховы гарнізона.
У 1982 годзе Сяргей Жыдкін зноў вяртаецца да ранейшай працы, кіруе сваёй любімай тэхнікай — трактарам МТЗ-80, а пазней і МТЗ-82.
З думкай застацца ў роднай вёсцы вяртаецца пасля заканчэння педагагічнага інстытута дзяўчына з вёскі Крывыя Ніна Конюшка. Добрым і шчаслівым лёсам была падрыхтаваная сустрэча гэтых двух прыгожых, працавітых і абаяльных маладых людзей.
Хутка яны ствараюць сям’ю, а гаспадарка выдзяляе ім катэдж па вуліцы Маладзёжнай. Сваёй руплівасцю, уласнымі намаганнямі Жыдкіны даводзяць яго да ладу. На двары вырастаюць дыхтоўныя гаспадарчыя пабудовы, каб паставіць у іх жывёлу, завесці птушку, набыць заможнасць і трывала стаяць на зямлі.
Кожны від работ для Сяргея Віктаравіча заўжды жаданы. У раннюю вясну — з плугам, культыватарам, сеялкай. Адсяваліся — браўся за травы. Хадзіў з касілкай, граблямі. Неяк у калгасе ўзніклі праблемы з прасаваннем сена і саломы ў рулоны. Два прэсы стаялі ў бяздзеянні пад плотам. Чымсьці іншым, як металаломам, іх ніхто і не ўспрымаў. Прыйшоў у гаспадарку новы кіраўнік, выклікаў да сябе Сяргея, каб параіцца, ці можна што прыдатнае з іх зрабіць.
Праз тыдзень Жыдкін быў ужо ў полі, а Аляксандр Кажадуб з задавальненнем адзначаў, наколькі ён (у разы!) пераўзыходзіў дзённую норму. Дамовіліся, што складуць дагавор і ўсё прасаванне кармоў механізатар возьме на сябе аднаго. Так урэшце і атрымалася.
У гаспадарцы з’явіліся якасныя і ў поўным аб’ёме кармы, пайшла прадукцыя. Зажылі людзі, акрыяла вёска. Няпраўда гэта, што адзін у полі не воін. Сяргей Віктаравіч сваімі майстэрствам і стараннасцю сцвердзіў іншую, больш прымальную ў рэальным жыцці, ісціну.
Ён асабіста шмат зрабіў у сітуацыі, калі трэба было ўзначаліць службу па рамонце тэхнікі і падрыхтоўцы яе да веснавых палявых работ. Па сутнасці, па паўгода тры гады запар у асенне-зімовы перыяд выконваў абавязкі галоўнага інжынера. І ў гэтым выключна няпростым выпадку не падвёў, не расчараваў. Тэхніка была падрыхтаваная і паспяхова прайшла агляд.
— Па начах не спаў, — прызнаецца Сяргей Віктаравіч. — Давер ёсць давер, яго трэба апраўдваць. За кожную адзінку тэхнікі і машын было сваё перажыванне. Гэта каштавала мне немалога здароўя, але не шкадую, што прыняў прапанову інжынераў райсельгасхарча, сабраў людзей, аб’яднаў іх агульнай мэтай. Па-іншаму нічога не атрымалася б. Разам мы адвялі прадпрыемства ад той мяжы, калі бяздзеянне, абыякавасць закончыліся б поўным правалам у рабоце…
Такія ж засяроджаныя на працу з Нінай Мікалаеўнай, завучам мясцовай школы, яны і дома. Як гаворыцца, дом — поўная чаша. У асабістай гаспадарцы конь, дзве каровы і іншая жыўнасць. Праз дапамогу бацькам, працу выхоўваліся, набіраліся жыццёвага вопыту дзеці. Усяму, чым валодаюць самі, навучылі сыноў.
Старэйшы, Дзяніс, закончыў механічны факультэт Беларускай сельскагаспадарчай акадэміі, працуе галоўным інжынерам у адным з сельгаспрадпрыемстваў на Сенненшчыне. Руслан вывучыўся на доктара, робіць хірургам у Талачынскай цэнтральнай раённай бальніцы. Малодшы, Уладзімір, з’яўляецца студэнтам акадэміі Міністэрства ўнутраных спраў.
У доме Жыдкіных заўсёды пануе атмасфера душэўнай цеплыні, поўнага разумення адно аднаго, накіраванасці на працу і добрыя справы ў калектывах, дзе працуюць бацькі і дзеці, і там, дзе яны пражываюць.
Шчырыя, сціплыя людзі — яны пераканальны прыклад таго, што нашыя вёска, зямля нараджаюць сапраўднага працаўніка і высокадухоўнага чалавека.
Віктар БІРУКОЎ.
