Кніга — верны сябар Любові Ляхновіч на ўсё жыццё
Сярод чытачоў бібліятэкі аграгарадка Гаршчэўшчына лепшым прызнаная пенсіянерка Любоў Ціханаўна Ляхновіч. Па словах загадчыцы Таццяны Уладзіміраўны Кірык, жанчына, нягледзячы на 84-гадовы ўзрост, надзвычай дапытлівы чалавек, валодае жывой, гаваркой мовай. Асабліва падабаецца ёй гістарычная, навукова-папулярная, прыгодніцкая літаратура. Мы пацікавіліся, адкуль такая прыхільнасць да чытання. Адказ на пытанне перанёс нас у даваенныя гады, калі іх сям’я яшчэ жыла на хутары.
Сям’я рана засталася без бацькі. Мясцовыя ўлады загадалі з’ехаць з абжытага месца. Сабраўшы пажыткі, маці з пяццю дзяцьмі перабралася ў вёску, пайшла працаваць у калгас. Выйшла замуж другі раз, нарадзілася яшчэ двое дзяцей.
У вялікай сям’і дзеці раслі кволымі — не хапала ежы. Любачка, так звалі яе старэйшыя, не хадзіла сем гадоў з-за траўмы нагі. Маці нейкім чынам дабілася накіравання на аперацыю ў Мінск. Паўгода дзяўчынка праляжала ў бальніцы, але на ногі не стала.
Старэйшы брат пайшоў служыць у армію перад самай вайной. У адзін з чэрвеньскіх дзён сястра адчыніла акно і паведаміла ўсім, які сёння цудоўны, сонечны дзень. Дзеці здзівіліся, пачуўшы ўдалечыні гучныя раскаты грому. Тады яны яшчэ не ведалі, што ў гэты час немцы ўжо бамбілі нашы гарады і сёлы.
Па суседстве з імі жылі састарэлыя былыя дваране — граф і яго жонка, немка па нацыянальнасці. Як яны тут апынуліся, заставалася загадкай. Сяльчане дзівіліся з іх далікатнасці і вучонасці. Адносіны да дваранскай сям’і змяніліся пасля аднаго выпадку, калі жанчына выратавала ад смерці амаль усіх жыхароў вёскі.
Аднойчы па вёсцы пранеслася чутка, што партызаны застрэлілі нямецкага матацыкліста. Салдаты сагналі людзей і сталі пытаць, хто гэта зрабіў. Натоўп стаяў моўчкі. Не на жарт раззлаваныя ўпартым маўчаннем фашысты пагражалі расстрэлам і ўжо наставілі на людзей кулямёты. Раптам наперад выйшла графіня, стала хутка і ўсхвалявана гаварыць па-нямецку. Ніхто не ведаў, што яна ім сказала, але ўсіх адпусцілі.
Дзяўчынка падрасла і цвёрда вырашыла навучыцца хадзіць. Кожны крок даваўся ёй з болем і цяжкасцю. Нельга перадаць словамі радасць Любачкі, калі аднойчы яна самастойна стала на ногі.
Старэйшы брат дайшоў да самага Берліна і вярнуўся з перамогай. Яна памятае, як ён з вялізным чамаданам пераступіў парог роднай хаты. Хаця брат і не дазваляў адкрываць чамадан, Любачка падгледзела, што там былі кнігі — вядомыя творы рускіх класікаў.
З таго моманту, як яна ўзяла ў рукі першую кнігу, свет раздзяліўся на дзве палавіны. У адной — бу-дзённае жыццё, дамашняя праца, вучоба ў школе. Другая была поўная нязведанага, цікавых і хвалюючых сустрэч з любімымі героямі твораў. З імі яна радавалася і гаравала, плакала і смяялася, згаджалася і ўзнімалася на барацьбу…
Кнігі сталі неад’емнай часткай яе жыцця. Маці сварылася, каб позна не паліла газу. Люба забывалася на ўсё, дым выядаў вочы, а яна ўсё чытала і чытала…
Шмат гадоў прайшло, многае змянілася ў яе жыцці. Але да цяперашняга часу кніга застаецца лепшым і верным сябрам Любові Ціханаўны.
Алена СЕРАДА.
Кніга — верны сябар Любові Ляхновіч на ўсё жыццё,
