Пасяўная ў ААТ “Звянячы” завершана паспяхова. Наперадзе — корманарыхтоўка
Пасля выгану дойнага статка на поле надоі ў ААТ “Звянячы” крыху пайшлі ўверх. Пакуль што зусім нязначна і з адставаннем ад мінулагодняга ўзроўню, але ўсё ж рост дае падставы для аптымізму. Кіраўнік гаспадаркі Сяргей Васільевіч Сушкоў, які ўзначальвае яе з лістапада, адзначае, што за апошнія месяцы ў жыцці прадпрыемства адбыліся некаторыя станоўчыя змены.
— Пасяўную сёлета правялі ўласнымі сіламі, нічыя тэхніка ў нас не працавала, — расказаў Сяргей Васільевіч 25 мая, калі мы сустрэліся з ім на полі, дзе завяршаліся пасяўныя работы. — На вышэйшых узроўнях было вырашана пытанне з забеспячэннем палівам і запчасткамі, таму нам удалося адрамантаваць тэхніку, і кампанія прайшла без затрымак. Палепшылася і сітуацыя з кадрамі. Калі я прыйшоў у гаспадарку, былі толькі 4 спраўныя трактары, а на планёрцы не было з кім размаўляць. Цяпер два механізатары пераехалі да нас на пастаяннае месца жыхарства, адзін нават з іншага раёна (стаяў разабраны “Амкадор” — ён яго сабраў, давёў да ладу, будзе на корманарыхтоўцы працаваць). З даяркамі стала лягчэй, сфарміраваўся стабільны калектыў, не тое, што раней, бегалі, збіралі, сёння адна, заўтра другая.
Ад аднаго з папярэдніх кіраўнікоў “Звянячаў” гадоў пяць таму я пачуў такую скаргу: цяжка пераадолець кадравы дэфіцыт з-за таго, што прадпрыемства знаходзіцца каля чыгункі (мясцовыя жыхары раз’язджаюцца ў пошуку лягчэйшых грошай). Сяргей Васільевіч глядзіць на гэтую сітуацыю з іншага, станоўчага боку. Хоць я і не закранаў гэтую тэму, ён сам між іншым заўважыў:
— Гаспадарка наша зручна размешчана, лёгка дабрацца, на электрычку сеў — і на месцы. Ды і жыллё мы даём (напрыклад, вышэйназваных новых механізатараў забяспечылі). Так што кадравае пытанне можна закрыць, калі толькі прапанаваць дастойныя заробкі.
На жаль, з заробкамі пакуль што праблема, яны невысокія, і кіраўнік вельмі перажывае за людзей, якія старанна працуюць, але не могуць пераадолець адставанне, нагнаць тое, што было страчана за папярэднія гады:
— Жывёла хварэе (няма ў нас ні свайго ветурача, ні заатэхніка), кармы былі нізкай якасці, таму і малака няма. З выхадам на траву сітуацыя стала паляпшацца, але карова — не трактар, які можна за дзень адрамантаваць. Жывёлу калі загубіў, то аднавіць нармальнае функцыянаванне яе арганізму не так лёгка. Людзі працуюць, свае абавязкі выконваюць, і не іх віна ў тым, што такія расцэнкі на нашу прадукцыю і што большы аб’ём гэтай прадукцыі пакуль што “выціснуць” з нашых рэсурсаў немагчыма.
Восенню ў гаспадарку павінен прыйсці ветурач, па размеркаванні пасля заканчэння вучобы.
— Некаторыя маладыя лепш за старых працуюць, — дзеліцца сваім спадзяваннем кіраўнік. — Калі агонь у вачах гарыць, то адсутнасць вопыту — не вялікая бяда, былі б веды і жаданне. Так што, можа, з прыходам ветэрынара стане лягчэй. Мы, канечне, сам-насам не кінутыя, з Талачына да нас перыядычна прыязджае спецыяліст, але іншая справа — свой, пастаянны, штатны работнік.
У той жа дзень мы наведалі мехдвор прадпрыемства. Там кіпела работа — механізатары займаліся сваімі трактарамі і прычапным абсталяваннем, разносіліся стук металу, пастрэльванне электразваркі. Гэта, патлумачыў Сяргей Васільевіч, вядзецца падрыхтоўка да корманарыхтоўкі. Калі ўдасца дасягнуць паляпшэння сітуацыі з малаком падчас пашавага сезона, то ўтрымаць пазіцыі і зімою можна будзе толькі пры наяўнасці якасных кармоў.
Сяргей АБРАМОВІЧ.