Славенцы Сяргей і Алеся Сазуравы назаўсёды звязаныя з бацькаўшчынай
Гаспадарская жылка ў Сяргея Сазурава ад дзеда Канстанціна Кротава. Пабеленая хата, дзе жылі дзядуля з бабуляй, заўжды прываблівала здалёк, упрыгожвала вуліцу сваёй урачыстай чысцінёй. У падворку важна пахаджвалі індыкі, клапатліва зазывалі куранят квактухі, у хляве рохкалі свінні. Хлопчыку падабалася назіраць, як бабуля Клаўдзія гатуе корм, спрытна доіць карову, поіць сырадоем маленькае цяля, ласкава размаўляючы з ім.
Бабуля дазваляла ўнуку самастойна зрабіць што-небудзь па гаспадарцы. Дзед вучыў яго самай важнай, на яго погляд, справе — працы на зямлі. Прагна лавіў Сяргей кожнае яго слова, уяўляў, як калісьці і ў яго будзе вялікая гаспадарка, праца на сваім кавалку зямлі.
Пасля заканчэння адзінаццаці класаў Славенскай сярэдняй школы ён працаваў жывёлаводам на цялятніку, дапамагаў бацькам даглядаць дома гаспадарку.
Аднойчы Сяргей зайшоў у краму ў вёсцы Гліннікі. Тут ён і заўважыў прыгожую сціплую дзяўчыну-прадаўца. Алеся рана засталася сіратою, жыла адна.
Маладыя людзі пакахалі адно аднаго, у хуткім часе згулялі вяселле. Жылі спачатку ў Глінніках. Завялі свіней, бычкоў. Паступова гаспадарка пашыралася — з’явіліся конь, гусі і авечкі. Кармы для жывёлы вырошчвалі самі. На гектары зямлі сеялі зернесумесь, бульбу, буракі.
Не стала дзеда і бабулі. На працягу сямі гадоў, што пражылі ў Глінніках, Сяргей марыў вярнуцца дадому, у Славені. Задумаў малады гаспадар аднавіць дзедаву хату, удыхнуць у яе новае жыццё. У кожную свабодную хвіліну ён імчаў сюды. Сваімі рукамі рамантаваў і ўмацоўваў сцены старой хаты, паставіў прыбудову, зрабіў унутраную аддзелку. Усе сродкі ў той час укладаліся ў рэканструкцыю і будоўлю.
Праз пяць год маладая сям’я пераехала нарэшце ў свой дом. Купілі карову, ад яе яшчэ адгадавалі дзвюх. Па заяве сельвыканкамам ім было выдзелена паўтара гектара зямлі для вядзення асабістай гаспадаркі.
Паспрабавалі муж з жонкай сябе ў прадпрымальніцтве, адкрылі ў Нарцызаве гандлёвы павільён. Хутка Сяргей і Алеся зразумелі, што гандаль — не іхняя справа, і зноў вярнуліся да прывычнай працы на зямлі.
Нажыта ў доме ўсё ў асноўным праз асабістую гаспадарку. Маладыя бацькі выхоўваюць дзвюх дачушак — пяцікласніцу Лію і пяцігадовую Інгу. Вельмі важна для іх здароўя, лічаць Сяргей і Алеся, каб з дзяцінства яны ўжывалі натуральныя, свежыя прадукты.
У планах — працяг распачатай працы. Тым больш, што вялікую сілу ў гэтым дае ім дзедава зямля, родная бацькаўшчына.
Алена СЕРАДА.
Славенцы Сяргей і Алеся Сазуравы назаўсёды звязаныя з бацькаўшчынай,
Срочно записать в тунеядцы всю семью!!!