АБАРОНЦАМ АЙЧЫНЫ

За тое, што пад мірным сонцам
Жывём мы на сваёй зямлі,
Мы шчыра ўдзячны абаронцам,
Усім, хто ёсць, тым, што былі.
На еўрапейскім скрыжаванні
З часоў мінулай даўніны
Нярэдка спрэчныя пытанні
Рашалі спосабам вайны.
Плямёнаў качавых навала,
То крыжакі ішлі, то швед.
Яшчэ, калі-небудзь бывала,
Вайну распачынаў сусед.
Прыходзіў вораг, каб пабіцца,
Людзей ад працы адрываў,
Гаспадаром хацеў зрабіцца,
Ды сам жа потым шкадаваў.
Бо быў народ мясцовы ў сіле,
Хапала смелых ваяроў,
Якіх з маленства так вучылі:
За вока — вока, кроў за кроў.
Гэту мужчынскую навуку,
Што мае гістарычны плён,
Перадалі ад дзеда ўнуку,
Данеслі да сучасных дзён.
Ад продкаў — нам, ад бацькі — сыну
Той запавет перадалі:
Абараняць сваю Айчыну,
Не аддаваць сваёй зямлі,
Якую любім мы бясконца,
Дзе сонечны прамень не згас,
Бо тут шануюць абаронцаў,
Тут абаронца — кожны з нас.

М. ТАТАРАНОВІЧ.