Праца ад світання да змяркання, а калі трэба, то і ноччу
Нярэдка, выязджаючы з віншаваннямі і падарункамі да механізатараў-перадавікоў, іх бывае складана знайсці. Таму яны і перадавікі, што не сядзяць на месцы, а заўсёды знаходзяцца ў дарозе, не чакаюць падзяк і славы, а спяшаюцца рабіць сваю справу, пакуль спрыяе надвор’е ды іншыя разнастайныя акалічнасці, ад якіх залежыць праца хлебаробаў і жывёлаводаў.
Такім атрымаўся і візіт старшыні райкама прафсаюза работнікаў АПК Зуевай В. І. да лідара прамежкавых спаборніцтваў па корманарыхтоўцы Уладзіміра Ворашня (УП “Надзёжына”). Пакуль ехалі з Талачына да Рамашкава, тая сянажная яма, на якой дамовіліся сустрэцца, была ўжо закрытая. У рэшце рэшт “злавілі” Уладзіміра Анатольевіча на палявой дарозе, калі ён вёз на сваім “Беларусе-2522″ чарговы поўны прычэп ПС-45 — ужо ў іншую яму.
Поўная самааддача, праца з раніцы да змяркання — звычайна з’ява для механізатара ў гарачы перыяд.
— Бывала, і ноччу трактар працаваў, іншы чалавек на яго садзіўся, — расказаў Уладзімір Анатольевіч.
Сапраўды, тэхніка не стамляецца, таму калі спраўная, то можна эксплуатаваць яе няспынна. А вось магчымасці чалавека не бязмежныя. І тым не менш прафесіяналізм і любоў да сваёй працы таксама робяць многае.
У. МІХАЙЛАЎ.
