Пацешная сустрэча: зайцы ў Коласаве — цікаўныя і смелыя, у Ільінцы — класічныя
Традыцыйна ў фальклоры і іншых відах творчасці заяц паўстае ў вобразе баязліўца, які толькі ўцякае, хаваецца і дрыжыць. Можа, так яно і ёсць, але ў ваколіцах вёскі Коласава гэтыя жывёлы яўна маюць іншы тэмперамент.
У мінулую нядзелю, едучы там па палявой дарозе на аўтамабілі з даволі шумным дызельным рухавіком, я сустрэў вялікага, памерам з добрага сабаку-дварнягу, зайца. Менавіта сустрэў: ён няспешна, спыняючыся і азіраючыся па баках, нібыта прагульваючыся, ішоў (сапраўды ішоў, толькі зрэдку падскокваючы) насустрач па абочыне.
Я затармазіў, не выключаючы рухавік, і дастаў фотаапарат. Заяц таксама спыніўся, паўзіраўся ў машыну і гэтак жа няспешна, з перапынкамі, стаў набліжацца да яе, перамясціўшыся пры гэтым на сярэдзіну дарогі. Праўда, за некалькі метраў усё ж павярнуў на абочыну і, калі я адчыніў дзверы, каб працягваць здымаць яго з вуліцы, а не з салона, шуснуў у кусты.
Цікава, што якраз каля таго месца, дзе ён знік з вачэй у зарасніках, хадзіў яшчэ адзін чалавек — мясцовы жыхар, які шукаў грыбы і якога, відаць, заяц не вельмі баяўся, калі пабег у яго бок. На маё здзіўленне такімі паводзінамі зайца чалавек абыякава паведаміў:
— Ай, я на іх увагі не звяртаю, і ніхто не звяртае, яны тут носяцца статкамі, і вялікія, і малыя.
Каб даць уяўленне аб тым, як доўга разглядаў заяц машыну, дастаткова сказаць, што я паспеў зрабіць дзясятак фотаздымкаў і запісаць амаль хвіліну відэа, крануцца і праехаць насустрач, зноў спыніцца і заглушыць рухавік.
У той жа дзень, бліжэй да вечара, я ўбачыў яшчэ аднаго зайца ў ваколіцах Ільінкі. Толькі паводзіў ён сябе ўжо “класічна”, у адпаведнасці з распаўсюджаным стэрэатыпам: вынырнуў з гушчару і, убачыўшы машыну, кінуўся назад.
Сяргей АБРАМОВІЧ.
